საქართველოს სტატისტიკის ეროვნული სამსახურის ინფორმაციით, 2017 წელს საქართველოს მოსახლეობის 21.9% სიღარიბის აბსოლუტურ ზღვარს ქვევით ცხოვრობდა. 2016 წელს აღნიშნული მაჩვენებელი 22% იყო, ხოლო 2015 წელს 21.6%. აბსოლუტური სიღარიბის დონე გულისხმობს, თუ რამდენ ადამიანს არ მიუწვდებოდა ხელი აუცილებელ მინიმალურ საარსებო პირობებზე. სიღარიბის ზღვრის გაანგარიშება ეფუძნება შრომისუნარიანი მამაკაცისთვის რეკომენდებული კალორიების მინიმალური რაოდენობის ღირებულებას.
სიღარიბის დონის გასარკვევად ასევე იყინებენ ფარდობით მაჩვენებლებს. ფარდობითი მაჩვენებლებით ირკვევა, ქვეყანაში საშუალო შემოსავლის მაჩვენებელთან შედარებით, მოსახლეობის რა ნაწილს აქვს 40 ან 60 პროცენტით ნაკლები შემოსავალი. 2017 წელს, საშუალო შემოსავლის 60%-ზე ნაკლებს მოიხმარდა მოსახლეობის 22.3%, ხოლო 40%-ზე ნაკლებს 8.5%. 2016 წელს ეს მაჩვენებლები 21% და 7.2% იყო.
ცხრილი: სიღარიბის აბსოლუტურ ზღვარს ქვევით მყოფი მოსახლეობის წილი, (%)
წელი | ქალაქი | სოფელი | სქესი | საქართველო | |
ქალი | მამაკაცი | ||||
2010 | 32.7 | 43.3 | 36.8 | 37.9 | 37.3 |
2011 | 31.3 | 37.7 | 34.0 | 34.3 | 34.1 |
2012 | 26.3 | 35.0 | 30.0 | 30.1 | 30.0 |
2013 | 20.8 | 33.4 | 25.8 | 26.7 | 26.2 |
2014 | 19.0 | 29.4 | 23.3 | 23.7 | 23.5 |
2015 | 18.0 | 26.4 | 21.3 | 22.0 | 21.6 |
2016 | 18.0 | 27.4 | 21.2 | 22.9 | 22.0 |
2017 | 18.6 | 26.6 | 21.6 | 22.4 | 21.9 |
