21c Museum Hotels-ის წამოწყება თავდაპირველად დაკავშირებული იყო კენტუკიელი სუპერწყვილის მცდელობასთან, გადაერჩინათ ლუისვილის ცენტრალური რაიონი, თუმცა მოგვიანებით ეს მცდელობა გაკვეთილად იქცა, რომელიც გვასწავლის, თუ როგორ ავაშენოთ მოგზაურთათვის მინიშედევრები.
ლუისვილის 21c Museum Hotel-ის სარეგისტრაციო დახლის უკან ოთხი შიშველი ბავშვი თამაშობს. ის ფაქტი, რომ ისინი თანამედროვე არტისტის, ჯუდი ფოქსის სკულპტურები არიან, სცენას ნაკლებად შემაწუხებელს როდი ხდის. მეტიც, სწორედ ამის გამოა, რომ სარეგისტრაციო დახლთან ეს უსირცხვილო ელფები გვხვდება. ბოლო-ბოლო, ამ სასტუმროში გატარებული ღამე მართლაც მუზეუმში გატარებულ ღამეს უდრის.
2006 წელს დაფუძნებული 21c Museum Hotels-ი პროვოკაციული თანამედროვე ხელოვნების (სწორედ ამიტომ ფიგურირებს სახელში “21-ე საუკუნე”) და მდიდრული საცხოვრებლის კომბინაციას წარმოადგენს ქვეყნის იმ მხარეებში, რომელთა თავზეც, როგორც წესი, თვითმფრინავები დაფრინავენ. ხელოვნების კოლექციონერებისა და ფილანთროპების, სტივ უილსონისა (ყოფილი პოლიტიკური მუშაკი) და ლორა ლი ბრაუნის (Brown-Forman-ის მემკვიდრე) ჩანაფიქრით, სასტუმროები ხშირად ისტორიულ შენობებში მდებარეობს, რომელთა ახალ, შნოიან კონცეფციას ნიუიორკელი არქიტექტორი, დებორა ბერკი ქმნის, და მათში მუზეუმებია განთავსებული – როგორც მუდმივი კოლექციების, ისე დროებითი გამოფენების სახით. რაც შეეხება შიშველ ნიმფებს სარეგისტრაციო დახლთან, ეს ნამუშევრები განზრახ არაკონვენციურია და არაკონვენციურადვეა გამოფენილი. გალერეების მონახულება ნებისმიერ მსურველს, ნებისმიერ დროს შეუძლია (უსასყიდლოდ), თუმცა სასტუმროს სტუმრებს, ბუნებრივია, გამოფენებთან 24/7 წვდომა აქვთ.
„ჩვენ მხოლოდ ერთის გაკეთებას ვაპირებდით ლუისვილში, – ამბობს უილსონი ქსელის ყველაზე პრესტიჟულ, 91-ოთახიან სასტუმროზე, სადაც ნომრების ფასი ღამეში $229-დან იწყება. – პრინციპში, ახალი გახსნილები ვიყავით, როცა უზარმაზარი გამოხმაურება მივიღეთ, ხოლო მეგობრები და მრჩეველები – იგულისხმება ადამიანთა ის ჯგუფი, ვინც თავიდან ეხვეწებოდა, არ ღირს ამ კონცეფციის მოსინჯვაო – ,გვეუბნებოდნენ, აუცილებლად მეტი უნდა გახსნათო. თქვენ თუ არ გახსნით, ვინმე სხვა იზამსო“.
მეორე 21c ცინცინატიში, ხუთი წლის შემდეგ გაიხსნა. ამ ერთ დროს დიდებულ (და ახლა კიდევ უფრო დიდებულ) Metropole Hotel-ში 156 ნომერია. წყვილის მეგობართან, ელის უალტონთან დიალოგმა შედეგად მესამე 21c გამოიღო, ამჯერად – ბენტონვილში (არკანზასი), უალტონის დაარსებულ Crystal Bridges Museum of American Art-ის მახლობლად. კონვენციურობაზე აქაც უარი თქვეს და სასტუმრო შეკვეთის საფუძველზე ააშენეს. მარტში კიდევ ერთი 21c გაიხსნა – დიურემში (ჩრდილო კაროლინა), 125-ოთახიანი სასტუმრო 17-სართულიან არტ-დეკო კოშკში (რომელიც იმავე არქიტექტორების დაპროექტებულია, ვისაც Empire State Building-ი ეკუთვნის და ჰგავს კიდეც სასტუმრო ამ უკანასკნელს).
მომდევნო წლის განმავლობაში კიდევ ორი სასტუმრო გაიხსნება – ლექსინგტონსა (კენტუკი) და ოკლაჰომა-სიტიში, 2018 წლისთვის კი სამი – კანზას-სიტიში, ნეშვილსა და ინდიანაპოლისში. უილსონისა და ბრაუნის სურვილმა, სასტუმროები ქალაქების კულტურულ ცენტრებად ექციათ, განლაგების არეალის გაფართოებას შეუშალა ხელი (და ისეთ მეგაპოლისებში დაფუძნებასაც, როგორიცაა ნიუ-იორკი და ლოს-ანჯელესი).
ბუტიკების ქსელთა უმეტესობისგან განსხვავებით, 21c-ის სასტუმროები სრულებით არ ჰგავს ერთმანეთს, თუმცა ფეშენებელური დეტალები და ანცი სულისკვეთება ყველა მათგანს საერთო აქვს – ბალიშებზე დელიკატესი შოკოლადებითა და საშხაპეებში რეზინის იხვებით დაწყებული, პინგვინთა გუნდის საფირმო სკულპტურებით დამთავრებული, რაც ყველა სასტუმროში გვხვდება (და რომელთაც პერსონალიცა და სტუმრებიც გამუდმებით უცვლიან ადგილს). მათი კიდევ ერთი საფირმო ნიშანი დახვეწილი სადილია – მენიუები კლიენტებს უბიძგებს, ადგილობრივ ბაზარს გასცდნენ და ახალ-ახალი კერძები მიირთვან („ლუისვილში ჩვენამდე რვაფეხას არსად გთავაზობდნენ, – ამაყად ამბობს უილსონი, – [ცინცინატიში] ჩვენამდე შემწვარი სტაფილოს სალათს არავინ აკეთებდა. არავინ იცოდა, რა იყო რამპსი“).
მოსწყვიტეთ თვალი თქვენს კერძს 21c-ის რესტორანში, როგორც ეს მე გავაკეთე, როცა ბიზონის გუფთას შევექცეოდი (უილსონის მამულის ნახირიდან) და მიხვდებით, რომ თქვენი იქ ყოფნის სამუზეუმო ნაწილიც დაიწყო. გამოფენები მთელი სასტუმროს ტერიტორიაზეა განთავსებული. „ხელოვნება ინტეგრირებულია ყველაფერთან, რასაც ჩვენ ვაკეთებთ, – ამბობს ელის გრეი სტაიტსი, ფირმის მთავარი კურატორი. „ცინცინატიში, სპამდე მიმავალი კიბეებიც კი მხატვრის ინსტალაციაა“ (ის მოძრავ მდელოს მოგაგონებთ). თემატურ გამოფენებზე ხშირად ცნობილი არტისტების ნამუშევრებია გამოფენილი, მაგალითად, სინდი შერმანის, კარა უოკერისა და ჩაკ ქლოუზის ნამუშევრები, თუმცა ნაკლებად ცნობილი მხატვრებისა და სკულპტორების დრამატულ ნახელავსაც ნახავთ. „აღმოვაჩინე, რომ ჩვენ მიერ ამორჩეულ თითოეულ ქალაქში არაჩვეულებრივი ახალგაზრდა ხელოვანები არიან, – აგრძელებს სტაიტსი, – ჩვენ მათთან ვთანამშრომლობთ, რომ ან გამოვფინოთ მათი ნამუშევრები, ან ჩვენს ინსტალაციებზე ვამუშაოთ, ეს კი დიდი ხელოვნების ნახვის საშუალებას გვაძლევს, რასაც, შესაძლოა, სხვა დიდ ქალაქებში მოკლებული იყო“.
ამჟამად დიურემში გამოფენილი ნახატების, სკულპტურებისა და ფოტოების კოლექცია ადამიანის აღქმის ცვალებადობას ეხება; ცინცინატიში, უორჰოლისებრი პოპკულტურის კაშკაშა პორტრეტები კიდია; ხოლო ლუისვილის გამოფენის მთავარი ფოკუსი ადამიანისა და გარემოს ურთიერთქმედებაა. ეს კოლექცია ემოციურად პროვოკაციულ ნახატსაც შეიცავს, რომელიც პეიოტის ზემოქმედების ქვეშ გაჩენილი ხილვების შედეგად, ლუისვილელმა არტისტმა, გრანტ ჰაიუნგამ შექმნა. ნახატზე თითქოს ცხენისთავიანი ქალია გამოსახული, რომელიც მასტურბირებს და სისხლითაა მოსვრილი. ყველა ამ ნამუშევრის აღქმა, ცხადია, პირად ინტერპრეტაციებზეა დამოკიდებული. „მეგონა, კაცი იყო“, – მხრების ჩეჩით ამბობს უილსონი, როცა ამ ცხენის ფორმასთან დაკავშირებით იღებს შეკითხვას.
გალერეაში, მოშორებით, უილსონი დედასა და შვილს მოჰკრავს თვალს. ისინი ფოტოსთვის პოზირებენ. „ეს სელფის ჯოხია? – კითხულობს უილსონი. სწრაფი მზერა ადასტურებს, რომ – ჰო, სელფის ჯოხია. – კარგია. მომწონს. ხელოვნებას უახლოვდებიან”.
